Aşk, ihtiras, ihanet, cinayet, ayrılık, sürgün, hapis, intihar teşebbüsü ne arasanız var, edebiyat dünyasında. Yanlış anlaşılmasın, romanlardan bahsetmiyorum. Bahsettiğim şair ve yazarların kendi hayatı.
Bir TM sınıfında konumuz Yahya Kemal Beyatlı idi. İlk on dakika gayet ciddi ders dinleyip asık suratlarıyla notlar alıyorlardı. Ne zaman ki Yahya Kemal’in Nazım Hikmet’in annesiyle olan gönül ilişkisine değindim, işte o zaman gözler ışıldamaya başladı. Şaşkınlıktan birbirlerini dürtüp bakakaldılar.
İşte, bu e-kitap da biriktirdiğim anekdotlardan, sanatçıların bilinmeyen yönleri ve ilgi çeken eserleri hakkındaki notlarımdan ve bloğumdaki yazılarımdan oluşuyor.
Türk Dili ve Edebiyatı öğretmenleri olarak en önemli görevlerimizden biri de öğrencileri okumaya özendirmek. Bunun için de öğrencilerin dersi sevmesi önemli. Kitaptaki yazıların bu konuya katkıda bulunması ise en büyük dileğim.
Daha çok okuyan, araştıran aydınlık nesillere kavuşmak dileği ile iyi okumalar…
Kitaptan Bölümler
Mutluluğun Sırrı
Ankara’da apartmanların zilini çalıp “Ünlü şair İlhan Berk burada mı oturuyor?” diyerek reklamını yaptığı söylenir. Başka bir rivayete göre de tramvayda kitap okuyan bir gence “Şair İlhan Berk’i tanıyor musun?” diye sormuştur. Cevap, tanımıyorum olunca da İlhan Berk’i uzun uzun anlatıp bir de şiirini okumuştur.
Kendisine bunlar hatırlatıldığında ilk zamanlar inkâr edip biraz üzülse de sonraları sadece gülümsediği de söylenir. Ne de olsa o -söz konusu şiirse- kendini bile kaybedip arayan adamdır.
Okuduğunuz anekdotlara tezat gibi görünse de şairlerin bir artist gibi ortalıkta gezinmesini rahatsız edici bulduğu da söylenir. Bir de çok güzel gülüp beğendiği her şey için “harika” dediği…
1945 yılıdır, bir kızla Babıali’ye doğru yürürken gazeteci çocuklar “Mussolini’nin öldürüldüğünü yazıyooor!’ diye bağırıp akşam gazetelerini satarken yanındaki kız ”Mussolini kim?” diye sorunca İlhan Berk: “Harika harika Mussolini’yi bilmiyor.” diye katıla katıla güler. Ve ekler “Bilmemek ne büyük mutluluk!”
Eserlerinde Arapça-Farsça sözcük ve tamlamalara pek yer vermeyen Mehmet Rauf ile Hüseyin Cahit’in dili, Servetifünundaki diğer sanatçılara göre çok daha sadedir. Hüseyin Cahit, bu sadeliğin sırrını yıllar sonra şöyle açıklar:
“Rauf’un ve benim bu sadeliğimiz, doğrusunu isterseniz cehaletimizden ileri geliyordu. Cenap’ın Arapçasını, Fikret’in kamusunu bize veriniz, bak neler yazmazdık. En cahil Rauf ile bendim. Bundan dolayı Türkçe yazardık.”Asıl adı “Ömer” olan Muallim Naci’nin “Ömer’in Çocukluğu” adlı hatıra kitabı bir solukta okunabilecek kıymetli bir eser. Erken çocukluk dönemi hatıralarını içeren eserin en dikkat çeken figürü ise Naci’nin “ideal insan” olarak betimlediği babası Ali Bey’dir.
Ailesinin geçimini saraçlık yaparak sağlayan bu ince düşünceli adam, 46 yaşında hummaya yakalandığında Muallim Naci (Ömer) henüz sekiz yaşındadır.
Sadece on gündür hasta yatan Ali Bey, Varna’dan kendilerini ziyarete gelen kayınbiraderini yanına çağırıp şöyle vasiyet edecektir:
— Beni, vefat ettiğim gibi Edirnekapı’nın dışındaki mezarlığa götürün. Annem
Fatma ile annemin annesi Şerife Zahide’nin kabirleri oradadır. Beni de onların yanına defnedin. Vücudum ağırcadır. Götürenler zahmet çekerler. Kuvvetli arkadaşlarımdan (isimlerini tek tek söyleyerek) ağaları çağırın. Onlar beni götürüverirler. Sen de bulunursun. Oğullarımla kız kardeşini de al, Varna’ya götür. Birlikte oturun. Onlar burada kendilerini idare edemezler. Evle dükkânı kiraya verirsiniz. Oğullarıma babalık et. Senden başka kimseleri yok demektir.
Bu sahnenin yaşandığı günün ertesinde Ömer, okul dönüşü evlerinin önündeki kalabalığı görüp telaşa kapılacak; birkaç adım attıktan sonra da kalabalığın arasından hayal meyal bir tabut görecektir…
