Göz
Görmeyince Gönül Katlanır

İnsanlar sevdikleri
yakınlarındayken bir sevinci veya üzüntüsü olduğunda ona destek olmak ve hep
yanında olmak ister. Oysaki sevdikleri uzakta olan kimseler, onları ne kadar özleseler bile her an göremeyeceklerini bilirler. İçlerinde onları sık sık
görebileceklerine dair umut bir umut olmadığı için yokluklarına da alışırlar.
Bunun için de atalarımız göz görmeyince gönül katlanır demiştir. Örneğin;
Çocuğu üniversiteyi kazanan bir anne, baba çocuğu şehir dışına gideceği için
kaygılanır, üzülür ve veda vakti geldiği zaman ağlamaya başlar. Çünkü çocuğunu
çok sevmektedir ve ondan ayrı kalmamıştır daha önceki zamanlar.

 Başlarda bu
şekilde ağlayan anne ve baba zaman içinde bu duruma alışmaya başlar. Çünkü  artık alışmaya başlamışlardır. Çocukları
ülke dışına gitse, dünyanın bir diğer ucuna da gitse aile artık daha iyidir
çünkü göz görmese de gönül katlanmaya, sabretmeye başlamıştır. Yani zaman her şeye
çare olur. Sabır her şeye çare olur. Yeter ki sevdiklerimizi unutmayalım,
onlarla irtibat halinde olmaya devam edelim ve onları sevmeye, hatırlamaya
gayret gösterelim. 

Hiçbir şey ilk ayrılık gibi etkili olmaz ve zaman içinde
insanoğlu o ayrılığa da, o uzaklığı da alışacaktır. Çünkü hayatın doğası budur.