Efsaneye göre Pir Sultan’ın idamını seyretmeye gelenler, Hızır Paşa’nın emri üzerine ellerine birer taş alıp beklemeye başlar. Ozanın musahibi Ali Baba da kalabalığın arasındadır. Emre göre Pir Sultan, darağacına doğru yürürken taşlanacak, Paşa’nın emrine uymayanların da başı vurulacaktır. Fakat atılan taşların hiçbiri Pir Sultan’a değmez. Ali Baba da diğerleri gibi bu buyruğa uymak zorunda olduğunu düşünür. Ancak taş atmaya gönlü razı olmayınca elindeki gülü taş atar gibi Pir Sultan’a doğru fırlatır. Bunu gören Pir Sultan ise pek üzülerek aşağıdaki dizeleri söyler:
Garip bülbül gibi zâreler beni
Yağmur gibi yağar başıma taşlar
Dostun bir fiskesi pâreler beni
Dar günümde dost düşmanım bell’oldu
On derdim var ise şimdi ell’oldu
Ecel fermanı boynuma takıldı
Gerek asa gerek vuralar beni
Pir Sultan Abdal’ım can göğe ağmaz
Hak’tan emr olmazsa rahmet yağmaz
Şu ellerin taşı hiç bana değmez
İlle dostun gülü yaralar beni
Pir Sultan Abdal
zâreler: perişan eder, ağlatıp inletir
pâreler: parçalar
dar: idam mahkûmlarını asmak için dikilen direk
dar günümde: 1. zor günümde 2. Asıldığım gün
bell’oldu: “belli oldu” (11’li hece ölçüsüne uydurmak için)
ell’oldu. “elli oldu” (11’li hece ölçüsüne uydurmak için)
asa: assın
vuralar: vursunlar
ağmaz: yükselmek, yukarı doğru çıkmak
Hak: Tanrı
emr: “emir”
rahmet: yağmur; bağışlama, merhamet etme
el: yabancı
ille (illa): özellikle
Pir Sultan Abdal Hakkında Yazılmış Kitaplarla İlgili Açıklamalı Bibliyografya Denemesi, Cihan Sezen
Pir Sultan Abdal’da Dinî Düşünce Boyutu, Murat Tavşanlı
