Pantolonum döndü billâh eleğe
Ne söyleyeyim o utanmaz feleğe
Sanatkârlar ibret ile bakınız
Sırtımdaki şu ceketle yeleğe
II.
Kime sordumsa seni doğru cevap vermediler
Kimi hırsız, kimi alçak, kimi deyyus dediler
Künyeni almak için partiye ettim telefon
Bizdeki kayda göre o şimdi mebus dediler
(mebus: milletvekili)
III.
Serserinim, düştüm aşkınla meye,
Nasıl girdin elimdeki şu ney’e
Hem seversin beni Neyzen’im diye
Hem de sarhoş diye destan edersin
Hayliden hayli kalınlaştı yobazlık yeniden
Softalık zorlu anırtı ile aldı yürüdü
Kara bir kinle taassup pusudan çıktı
Yurdu şahane cehalet yeni baştan bürüdü
V. (Günümüz Türkçesi)
Karakolda bir haylice süre yattım
Allah’ın lütfuyla başımdan bunu da atlattım
Çıktım ama tanıdıklar vermezdi bana selam
Nerde olsam lanetli iki casus sabah akşam
Yolda ardıma düşüp sürerdi gizlice izimi
Dostları görünce ben de çevirirdim yüzümü
Anladım ki burada yaşamak benim için müşkül
Sonu zindanda olacaktır çaresiz sefil
Bir ölüm, başka çıkar yol olamaz vatanı terkin
VI. (Günümüz Türkçesi)
Kimse ayıplamaz biz kafa göz yarsak da
Dövüşe, kavgaya var milletin elbet hakkı
Yatalı beş senedir sade mısır ekmeğine
Kalmadı halkımızın Hint horozundan farkı
Not: Şair bu dörtlüğü, Birinci Dünya Savaşı’nda halkın normal ekmek bulamaması üzerine yazmıştır.
VII.